Be loud, my heart

Photo by Jametlene Reskp on Unsplash

De afgelopen dagen voel ik mij alsof ik constant tuimel. Niet naar beneden, niet naar boven. Alsof ik op een consistent tempo in een droogkast gekanteld word. Er is veel aan het gebeuren buiten mij, rondom ons en in mij. Er breken dingen open en het voelt alsof er een grote beweging op gang is. Eentje zoals in Indiana Jones, waar na eeuwen stof te vergaren, er ineens een geheime rots weg schuift die toegang geeft tot een totaal nieuwe wereld. Zo voelt het voor mij alleszins. Het voelt niet zwaar, het voelt hoopvol en nieuwsgierig aan. Het voelt aan alsof niets nog hetzelfde gaat zijn en de grootsheid overdondert mij niet. Het voelt aan alsof ik nog meer uitgenodigd word om echt in te tunen met mezelf want wanneer ik mijn voeten volg, gebeuren er ongelofelijke dingen. Alsof mijn ziel dan zegt: “yes Sandra, ik heb een poort om even door te komen en ik heb wat dingen te vertellen”. Wanneer ik stilte opzoek en mijn brein laat flowen, passeren er eerst honderden gedachten die staan te roepen. Daarna poppen er fundamentele zaken op. Er komen concepten bovendrijven die al even langskomen maar die ik tot op dat moment toch nog even wegduwde. En ook vandaag ben ik klaar om nog eens goed te luisteren. Naar mijn gevoel, naar mijn intuïtie, naar wat mijn ziel mij probeert te vertellen.

Al vanaf dag één voel ik weerstand om mijn dochter naar de kribbe te doen. Ik dacht dat het aan mij lag, en aan mijn hechting aan haar. Sinds de zwangerschap ben ik echt gehecht aan haar en probeer ik het onderscheid te voelen tussen mijn intuïtie en mijn projectie. Ik wil erover waken dat ik ze voldoende loslaat. Enfin, uiteindelijk neemt “ik moet toch ooit eens terug ondernemen” het over en oordeel ik dat ik niet te kleinzerig moet doen en dat ik het niet groter moet maken dan dat het is.

Is het de volle maan in combinatie met mijn menstruatie die mij extra gevoelig maakt aan wat ik zie gebeuren bij Olivia wanneer het kribbe dagen zijn? Wat het ook is, het zorgde er voor dat ik vandaag een vol kwartier, in de auto op de parking van de supermarkt zat te huilen. Ik neem je graag mee in mijn hart, wie weet voel jij dit ook.

Klassieke systemen staan onder gigantische druk. Het is een kwestie van tijd vooraleer alles plaats maakt voor nieuwe concepten. Schaduwstukken van onze maatschappij worden zonder pardon in de schijnwerpers gezet. Merk jij het ook?

Mijn geloofsovertuiging is dat dit niet zomaar gebeurt. Het gebeurt onder invloed van een bepaalde energie die de maatschappij en mens mee beïnvloedt. Ik voel dat ons hier iets te doen staat, collectief en individueel. Vele individuen maken een collectief, dus ik reflecteer altijd eerst naar mezelf. Wijzen naar een ander is een overlevingsstrategie en een afleidingsmanoeuvre. Het echte werk wordt gedaan wanneer je zelf aan de slag gaat. Wie was het weer die zei dat bij een wijzende vinger, er drie naar jezelf wijzen?

Een van de concepten die de afgelopen maanden quasi permanent onder het licht werd gebracht, is kinderopvang.

Ik denk dat er een hele stroming ouders is die het eens is dat de door de overheid georganiseerde kinderopvang, faalt. En niet een beetje, het is een aanfluiting en een schandaal. Het is al lang zo gesteld maar de huidige energie in de wereld zorgt er voor dat het net nu naar boven komt drijven, for the people to really see it. We moeten dit echt in de ogen kijken en een gesprek hebben.

Er wordt vanuit alle partijen met drang verzocht om budget en andere oplossingen vanuit de overheid. Er wordt betoogd om andere werkomstandigheden. En ik voel telkens dat ik er mijn schouders niet helemaal onder kan zetten. Voor mij voelt het als een symptoombestrijder, een dafalgan voor een chronische hoofdpijn. Je weet dat ik liever naar de onderliggende oorzaak kijk en rammel aan de fundamenten, ik pas dat niet enkel toe op vlak van gezondheid. Het is een manier van leven.

Wil ik pleiten voor meer budget en personeel bij een hogere instantie, die ons terloops in een van de grootste crisissen ooit duwt? Positioneer ik mij voluit als belastingbetaler, die niet anders kan dan gaan werken om deel te nemen aan de maatschappij, wanneer ik spreek over de begeleiding van mijn kind?

Of mag ik de oncomfortabele piste verkennen waarin ik dezelfde empathie heb voor de grote groep fantastische verzorgers en begeleiders en tegelijkertijd mijn soevereiniteit, menselijkheid en ouderschap durf in vraag te stellen? Wat kan ik zelf doen? Wie ben ik als moeder? Wie is Vince als vader? Waar sta ik voor? Leg ik als ouder alle macht van het gezin bij de georganiseerde maatschappij of neem ik een deel van mijn kracht als ouder en mens terug?

Zulke vragen breken meteen alle weerstand open. De “ja ma” lijst is lang: geld verdienen, onze eigen ondernemingen, de crisis, onze lening…De rode draad is meestal geld. Geld om af te geven, geld om in comfort te leven. Wij hebben dromen, voor onszelf en ons kind en er is geld nodig om ontspannen in de wereld te leven.

In de huidige crisis, gaan we onze kosten automatisch onder de loep nemen. We gaan besparen, we gaan beslissingen nemen. Wat als we de oefening nu eens doen vanuit een ander perspectief: wat als ik het mijn kind en mezelf gun om in alle rust en geborgenheid te leven? Deeltijds of voltijds? Wat zou dat als impact hebben op de rekening? Ben ik misbaar in mijn bedrijf? Hoeveel hebben we echt nodig om rond te komen?

En wat als ik eens de TCO durf te bekijken van mijn huidige keuzes? Wat is met andere woorden de total cost of ownership van mijn kind dat naar de opvang gaat? Monetair, maar ook emotioneel en fysiek? Hoe voel ik mij wanneer ik mijn kind elke keer naar de opvang breng? Hoe reageert mijn kind? Wat zegt mijn intuïtie? Hoe komt ze ’s avonds thuis en wat voel ik bij haar? Hoe kwalitatief zijn die weekavonden met een overprikkeld kind dat moeilijk slaapt? Hoe overprikkeld en vermoeid ben ik zelf wanneer ik elke avond focus op de ontlading van mijn kind dat compleet over de rekker is gegaan? Hoe haastig en georganiseerd zijn de ochtenden waarbij ik tegen een deadline aan werk? Mag ik deze elementen even mee in de schaal leggen?

Zijn dit trouwens de fameuze duizend dagen dan? Of is mijn kind gewoon een klein nieuwe mensje en heeft het bakken liefde, knuffels en geborgenheid nodig zonder enige verwachting, zodat het in volle vertrouwen en op eigen tempo groeit? Het voelt voor mij gek dat de wetenschap rond de duizend dagen in handen gelegd wordt van partijen buiten je eigen gezin. Zijn wij als ouders net niet de primaire hechtingspersonen die fundamentele veiligheid en geborgenheid bieden aan ons kind?

Is het zo geweldig dan, dat werkgevers tegenwoordig slaapcoaching voor kinderen van werknemers voorzien omdat de ouders compleet uitgeput op het werk verschijnen? Ik begrijp de bijna wanhopige insteek maar isn’t this just another dafalganneke?

Er klopt iets niet. Er klopt echt iets heel hard niet.

Elk leven, elke persoon is anders. Elke (huil)baby en peuter is anders en niemand, maar dan ook niemand heeft te oordelen. Ik spreek voor mezelf en ik nodig je uit tot reflectie. Hoe voel jij het aan zoals je het nu doet? Bij mij wringt het, het schuurt. Daarom deel ik het.

En voor je denkt dat ik alles op een rijtje heb, laat mij je geruststellen.

Ik heb een onderneming, die zo traag vordert dat ik er “klink onnozel” van word. Ik weet wat ik kan, ik ben een werkpaard als ik de kans krijg en ik weet dat ik een missie heb die op de wereld gericht is. Ik weet dat ik geld kan verdienen en dat we dan comfortabeler kunnen leven.

Ik zet mijn prachtige meisje vier dagen per week met een gewrongen hart af. Zij klemt haar beentjes rond mij en legt haar hoofd op mijn borstkas, elke dag opnieuw. Soms huilt ze, soms niet. Meer dan eens zie ik mama’s vertrekken met hetzelfde verdriet in hun ogen. En net als ik slikken ze het weg en gaan ze door. Overdag werk ik met plezier en toch mist er iets, is er iets dat niet juist zit. ’s Avonds is de focus gericht op ontladen en ontspannen zodat ze een herstellende nacht in kan.

Tegelijkertijd heb ik het moeilijk met voltijds voor haar zorgen. Ze vraagt heel veel aandacht, liefde en energie en ik voel dat mijn hoogsensitiviteit uitgedaagd word. Mijn lichaam heeft nood aan alleen zijn en ik wil mijn onderneming doen bloeien. I have Work to do, met een grote W. Ik heb het bijzonder moeilijk om mijn petten te wisselen. Wanneer zij haar dut doet, zou ik super performant kunnen werken. En toch, ben ik dan weer eten aan het maken en aan het opruimen. Zodat ik later op de dag meer comfort heb met haar. Naadloos switchen naar onderneemster, het is echt een uitdaging.

Vince heeft zijn onderneming en zijn verantwoordelijkheden, hij draagt het gezin nu financieel. En hij is ongelofelijk betrokken en liefdevol met Olivia, elke dag opnieuw. We kiezen ervoor om Olivia echt te betrekken in het gezin. Zij moet niets leren, zij moet geen milestones halen. Zij mag gewoon zichzelf zijn en doen waar ze zin in heeft. Ze is een peuter en de wereld is al nieuw en gek genoeg. Concreet betekent dit dat zij volledig meedraait met ons, we zijn een team van drie en we amuseren ons kapot in the process. Maar na 20u30, vegen we de chaos bijeen en ploffen we nog heel even in de zetel voor we ons bed opzoeken.

Er is geen vanzelfsprekende familie clan meer, we leven niet meer in zo’n maatschappij. Sommige moeders hebben het nog, en beseffen dat ze goud in handen hebben. Dagelijks leunen op anderen om samen de taak te verlichten, het is een unicum geworden. We wonen verder van mekaar, en we hebben allen onze agenda’s. It takes a village en we zijn nooit eenzamer geweest dan nu. En een kribbe kan dit onmogelijk op dezelfde manier opvangen.

Wanneer ik al deze bedenkingen laat vloeien, voel ik de sleutel opborrelen waar ik geen antwoord op weet. “Hoe kan ik een succesvolle onderneming en missie uitbouwen terwijl ik toegewijd zorg voor mijn kind?”

Is dit überhaupt een vraag waar ik het antwoord op moet weten met mijn rationele brein?

Of is het een casus van springen en geloven dat ik niet enkel boven zal komen drijven, maar dat ik effectief ook nog kan genieten van in het water te zijn? Is dit niet waar ik als vrouw voor gemaakt ben? Om te zorgen en te flowen met mijn kind en zelf geaard in de wereld te staan?

En wat is het alternatief? Mijn kind telkens met een “verplicht” gevoel van mij los koppelen en niet meteen de auto kunnen starten omdat ik letterlijk moet bekomen van het gevoel dat er iets niet klopt aan de hele situatie, hoe fantastisch de kinderopvang ook is? Is het alternatief dan elke dag ons kind overprikkeld ophalen en met lede ogen zien hoe zij zelf afziet?

Moeten we het dus enkel hebben over budget en werkomstandigheden? Of kunnen we ervoor kiezen om de essentie van ouderschap helder te krijgen en vanuit die ongelofelijke kracht, beslissingen te maken die niet per se binnen het huidige systeem passen? Vertrouwend, dat het altijd goed komt wanneer je je hart volgt?

Is het niet hoog tijd voor een herdefiniëring van hoe je kan ondernemen, voor wat een job echt zou mogen betekenen? Kunnen jij en ik vanuit onze intuïtie en oerinstinct, dat landschap niet hertekenen? Hoe kunnen wij anders werken en ondernemen, mét de integratie van onze menselijke kern?

Welk pad kunnen wij verkennen voor onze kinderen en hun kinderen? En welk voorbeeld kunnen wij stellen voor hen?

Ik geloof niet dat we terug naar de huishoudens van de jaren vijftig moeten gaan. We staan zeventig jaar en meerdere generaties aan ervaring verder. Het is wat mij betreft tijd om dat magische rotsblok weg te rollen en te verkennen hoe de toekomst er anders kan uit zien. Voor ons, en voor onze kinderen. Want als jij en ik geloven dat het anders moet kunnen, dan zal het ook anders worden.

Ik kijk en luister naar de moeders rond mij die hun baby’s en peuters in het gezin opvoeden, die hun kleuters, kinderen en pubers overschakelen op thuisonderwijs én die een -soms meer dan één- onderneming hebben. Als zij het kunnen, waarom dan ik niet? Zij zijn mijn inspiratie, zij mogen mijn gids zijn in het proces. En ik ga er van uit dat zij het ook niet weten vanuit hun brein. Maar dat ze met hun lichaam en instinct beslist hebben dat het anders kan. Dat het anders moet. Dat we het nodig hebben, zowel de kinderen als volwassenen. Dankjewel alvast Lesley, Ellen, Sara, Alexa, Hanne, Yelina, Saskia en alle andere moeders en vaders hierin om mij de weg te tonen op een pad dat juist aanvoelt.